Op kamp

De vier meisjes bij mij in de auto zwaaiden nog even naar de moeders bij de school. De auto draaide de hoek om en er viel er kort een stilte, ze hielden hun adem in, daarna barstte het gegiebel los.

De zeven meisjes van de meidenclub (groep 7 en 8) waren allemaal nog nooit op kamp geweest. Sommige hadden wel eens gelogeerd bij een nichtje, maar de meesten bleven nooit ergens slapen zonder hun ouders. Vol van enthousiasme en gezonde spanning kwamen we bij de kampeerboerderij aan.

"Ik dacht dat ze hier ook dieren zouden hebben."
Het woord boerderij had de indruk gewekt dat we op een boerderij met dieren zouden slapen, er waren wel muggen, vliegen en heel veel spinnen. Dat was wel even wennen voor de stadse meisjes. Het eerste uur in het bos, waar we spelletjes gingen spelen, slaakten ze dan ook regelmatig een kreetje.
"Ieeh een rode mier!"
"Aah een beest!"

's Avonds rond het kampvuur speelden we een spel met stellingen over liefde, vriendschap en puberteit. Ik zou geen welzijnswerker zijn als ik niet iets met een thema of een groter doel zou doen. De een las blozend een vraag op, de ander kon alleen nog maar giechelen en de volgende was heel serieus en dacht diep na over de stellingen.

De film wilde niet gelijk lopen met de ondertiteling, dus lieten we de meiden zelf wat bedenken. Eerst een potje doen, durven, waarheid of procent. (De meiden hadden zelf de procent categorie bedacht, wat inhield dat je moest antwoorden met hoeveel procent je iets of iemand leuk vond of iets durfde te doen.). Daarna nog even verstoppertje in de kampeerboerderij. Mijn stagiaire en ik deden gewoon mee.
Salma liet me later weten dat ze dat het leukste vond. Ik kan zo van haar genieten. Thuis moet ze als jongste dochter in een gezin met vijf kinderen opboksen tegen haar grotere broer en zus of zorgdragen voor haar kleinere broertjes. Op straat is ze een echt straatratje, heel brutaal, soms wat gemeen en onbeschoft. Zodra er oudere meiden bij zijn wil ze graag laten zien dat ze erbij hoort en ze doet dan ook niet voor hen onder. Maar als ze bij de meidenclub is, dan is ze vriendelijk en hulpvaardig en kan ze eindelijk weer even kind zijn. Een week eerder nog hadden de meisjes bedacht dat ze naar een grote speeltuin wilden. Daar had Salma een uur lang samen met een ander meisje zandtaartjes zitten te maken.

's Nachts liet ik ze een flinke tijd kletsen en spookverhalen vertellen. Ze maken dit waarschijnlijk maar één keer in hun leven mee, dus dan mag dat wel een keer, vond ik. Ik kreeg om 1 uur nog een appje van een moeder van een van de Marokkaanse meisjes. Vanwege de ramadan was ze nog zo laat op.
"Slapen ze al?"
Deze moeder vond het heel erg spannend en het had ons twee gesprekken en een huisbezoek gekost om haar gerust te stellen over het kamp. Dat het maar één nachtje was en er geen jongens of mannen in de buurt zouden zijn en dat haar man het een leuk idee vond, stelde haar uiteindelijk genoeg gerust.

's Ochtends bliezen we ze hun bed uit door de volume helemaal open te zetten, terwijl we heel hard "Oppa Gangnam style" meezongen.
Het was even moeilijk om uit bed te komen en aan te kleden voor sommige, maar bij de belofte aan een paint-gevecht, wat we zelf hadden bedacht omdat lasergamen te duur werd, ging het al wat sneller.
We vulden twee grote emmers met niet giftige verf en water, verdeelden de meiden in twee teams (ik speelde ook mee, want anders waren de teams niet eerlijk) en hesen onszelf in witte overalls. Daarna het bos in en aanvallen maar. Op de overalls was de verf goed te zien. Met een waterpistool vol verf slopen we door het bos.
Tijdens het paint-gevecht kwam het slaapgebrek wel een beetje naar boven en werd er wat meer gekibbeld. Maar ik kan niet klagen. De meiden zijn zo ontzettend gezellig en lief geweest met elkaar. Ik had graag nog een dagje langer met ze op kamp gebleven.