Terug in de pen geklommen

Of het nou de plotselinge schrijfangst was die na mijn inzending voor de Paul Harland Prijs ontstond, of dat ik vanaf mei meer ben gaan werken en geen energie meer had om er weer eens echt voor te gaan zitten, ik heb bar weinig geschreven dit afgelopen half jaar. Het hele jaar eigenlijk niet. Nog geen 8.000 woorden in een jaar. Dat is echt vreselijk weinig.

Zondag schreef ik eindelijk weer eens wat, maar het kostte me wel enorm veel moeite. Ik blijf maar van mijzelf verwachten dat mijn verhaal meteen perfect moet zijn en dat hoeft helemaal niet. Overal om mij heen lees en hoor ik dat het veel belangrijker is om gewoon eerst het hele verhaal te schrijven en dat het bijschaven en verbeteren daarna pas komt. Toch wil ik graag dat ieder hoofdstuk meteen leuk is met prachtige zinnen en goed lopende dialogen. Wat als resultaat heeft dat ik dan maar helemaal niets meer schrijf. Niet erg handig als je blijft dromen van het schrijven van een boek.

Een vriendin gaf me daarom de volgende tip: Gebruik je blog als stok achter de deur. En dat ga ik vanaf nu dan ook doen. Iedere week zal ik een nieuw bericht schrijven in deze categorie om mijzelf te stimuleren om met het schrijven bezig te blijven. Zo worden jullie ineens allemaal mijn schrijfcoaches.