zondag 2 november 2014

Halloween in onze straat

Buiten hoor ik kinderen gillen.
"Ze zouden toch niet vandaag al..."
Ik haast me naar buiten en zie de kinderen van de overburen in heksen en crash dummie kostuums naar het buurthuis lopen.
"Is de halloweentocht vanavond al?" vraag ik de overbuurvrouw die in de deuropening haar kinderen uitzwaait.
"Ja, ze hebben een briefje op school gekregen," zegt ze en haalt er zelfs even het briefje voor me bij om het te laten zien.
"Oh dan moet ik opschieten, ik dacht dat ze vrijdag pas zouden komen," zeg ik en draai me al om voor ik de zin helemaal heb uitgesproken. "Renso, het is vanavond al!" roep ik nog voor ik goed en wel de drempel over ben.

Renso haast zich naar de supermarkt voor een voorraad snoep en ik kleed me vliegensvlug even om en plaats nog wat laatste decoraties in het huis. De eerste groep staat al aan de deur voordat mijn man terug is van de supermarkt.
"Kom zo meteen nog maar even terug," zeg ik verontschuldigend tegen de kinderen.

De snoep wordt in een grote schaal gegoten, die Renso afdekt met een oude theedoek met een grabbelgat erin. "Hebben we nog nepbloed?" roept Renso terwijl hij met twee treden tegelijk de trap op rent naar de zolder waar onze verkleedskleren en schminkkoffer ligt.
We hebben geen nepbloed meer, dus een flinke dosis ketchup moet volstaan.

Voor het derde jaar op rij, organiseren ze in onze wijk een halloweentocht. Het eerste jaar deden we ook mee en hadden we van te voren een briefje in de brievenbus gehad met de vraag of deelnemende bewoners een kaarsje bij de deur wilden zetten als teken dat de kinderen aan mochten bellen voor snoep. Deze keer hadden we dit briefje niet gehad. Ik had nog gebeld op maandag, maar de dame aan de telefoon had geen flauw idee waar ik het over had. Ik was er daarom maar vanuit gegaan dat de kinderen op vrijdagavond zouden komen, dan was het tenslotte Halloween. Toen ze plotseling op woensdag op de stoep stonden, was ik blij dat ik een gedeelte van de versiering al had aangebracht.



Renso ging op een stoel in de voortuin zitten met het sierzwaard uit onze woonkamer op zijn schoot. Ik wachtte de kinderen op met de schaal snoepgoed in de deuropening. Menig dapper jongetje wilde even het zwaard vast houden. En een van de oudere kinderen durfde na 4 pogingen eindelijk een high five te geven. En dat zonder het gebruik van schmink dit jaar!

"Is dat ketchup?" vroeg een klein meisje van een jaar of 6, wijzend op de ketchup rondom het grabbelgat.
"Nee, dat is bloed," antwoordde ik grijnzend en doopte mijn vinger in het kleverige goedje om daarna in mijn mond te stoppen.
"Ik kan het ruiken het is ketchup," zei het wijsneusje.
Haar vriendinnetje kwam erbij en keek argwanend naar het 'bloed' rondom het gat waar haar hand in zou moeten als ze iets van het lekkere snoepgoed wilde bemachtigen.
"Is dat bloed?" vroeg ze zachtjes.
"Ja," zei het wijsneusje met een grote grijns, waarna ze ook haar vinger door de ketchup haalde en in haar mond stak. Het vriendinnetje keek haar met grote ogen aan en ik glimlachte haar samenzwerend
toe.

Van de organisatie kregen we weer veel complimenten voor het versieren van ons huis. Ze konden zich nog precies herinneren hoe het er twee jaar geleden bij ons uit zag. Vergeleken de huizen die ik bij Amerikaanse bloggers zag, is ons huis er niets bij. Slechts een paar sillouetten tegen de ramen en een schedel op de vensterbank. We zijn samen met één ander huis de enige op de hele route van de kinderen dat versierd is en zijn de enige volwassenen in kostuum. Dat is voor de kinderen en de organisatie al heel wat. Ik hoop dat er volgend jaar wat meer mensen mee gaan doen, want dit is nou echt een feestje waar ik wel van kan genieten. En dan durf ik misschien ook wel een stapje verder te gaan met versieren.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten